Deze zomer heb ik ingehaald wat ik de vorige zomer niet kon. Op mijn nieuwe fiets was ik te vinden op alle klimmetjes in de omgeving. Trainen om in één ruk de Oude Holleweg bij Nijmegen op te fietsen. Die akelige pukkel van gemiddeld 8,6% over 700 meter had ik alleen nog maar kunnen bedwingen met een tussenstop. Op een regenachtige ochtend reed ik er zomaar op. En even voelde ik iets van trots. Heel even dan, want nieuwe doelen werden gesteld.
De Oude Holleweg werd zo mijn trainingsterrein voor nog idiotere heuvels in Zuid-Limburg. Wat ging het toch goed. Nog een keer die bult op, maar dan na 1000 meter klimmen, moest toch makkelijk kunnen? Moedig was het wel toen ik er weer op reed, tot ik geen lucht meer had voor de laatste paar honderd meter en mijn fiets parkeerde bij een bankje. Happend naar adem reed er een grijzige vrouw langs me. ‘Je bent op de verkeerde fiets’ zei ze pinnig. En op haar e-bike stoof ze lachend naar de top.
Het was goed dat ik geen puf had om de Socrates uit te hangen door irritant op haar te reageren. Ik ervaarde een grotere trots dan de vorige keer. Zij wist niets van de vele klimmetjes die ik die dag al had gedaan. Zij wist niets van mijn absurde behoefte aan pijn. Zij wist niet van mijn ziekenhuisopnamen. Zij wist niet dat ik liever op eigen kracht fiets dan op zo’n aan-Stella, want alleen zo word ik fit genoeg voor de volgende klap. En zij wist al helemaal niet dat ik fiets om die zwarte hond op mijn schouder weg te jagen. Haar denken is vervreemd van de werkelijke ervaring. Waarom zou je daar überhaupt op willen reageren. Mensen die denken dat ze het beter weten kan je maar beter in hun eigen domheid laten geloven.
Dit soort gebeurtenissen maak ik nog vaak mee. Laatst nog vond een vriend dat ik ook wel een baan kon zoeken, omdat ik zo goed kon fietsen. Hij heeft geen idee wat voor een moeite het kost om fit te blijven. Telkens wanneer ik zoiets hoor bespeur ik een wil om over mijn klachten te praten. Gelukkig blijft die nood niet lang hangen, want ik merk dat ik er niet gelukkiger van word wanneer ik poog mezelf uit te leggen. De alleenigheid die ik voel met ziekte vraagt om compassie van anderen. Een behoefte die niet voortdurend ingelost kan worden.
Mensen weten niet wat ze denken te weten en dat geldt net zo goed voor mij. Misschien had de dame op haar e-bike wel problemen met haar knie en was dit haar manier om mobiel te zijn en van het leven te genieten. We dragen liever onze mening uit dan te leren van elkaar. Hadden we maar op het gemak een praatje gemaakt daar bij het bankje halverwege de Oude Holleweg, want met wat aandacht voor elkaar wordt het leven zoveel gemakkelijker.
Lees meer van Martijn
Iedereen moet wel eens een gevoel gehad hebben van wat doe ik hier? Wat stelt dit leven voor? Of, wat zijn de dingen om mij heen toch raar! Deze vragen kunnen een heel vervreemdend gevoel opwekken. Voor je wegzakt in een existentiële crisis zou je Dostojewski of Jean-Paul Sartre kunnen lezen, maar heb je al eens gedacht aan David Bowie?
De liefde voor mijn bank was de voorgaande weken veel te groot, tot de bronchitis begon te temperen en ik vanzelf een hekel kreeg aan dat voortdurende gehang.
Geheel tegen mijn principes gingen we afgelopen weekend met de auto boodschappen doen. Iedere beweging die ik kan maken moet ik doen. Alleen niet wanneer het regent.
De winter is nog niet begonnen, maar de kou is er al wel. Zeker nu de temperaturen onder het vriespunt komen, begint het weer. En dan bedoel ik het getintel en gevoelloos worden van handen en voeten. Gevolg van de chemotherapie is dat ik nu met de neuropathie zit.
Veertien November, 4 maanden en 1 dag na de laatste controle zit ik weer in de wachtkamer van interne geneeskunde. De laatste controle was ruim een maand na het beëindigen van de achtste kuur. Bij deze laatste controle waren alle gemeten waardes goed m.u.v. van de boosdoeners, Igm en m-proteïne, wat logisch is maar ook deze waren fors gedaald. De verwachting was dan ook dat deze nog wat verder zouden dalen.
Afgelopen woensdag (4 oktober) stond de afspraak gepland met de hematoloog.